Powiat w organizowaniu ochrony ludności i obrony cywilnej. Perspektywa 2025

Przybliżone w niniejszym opracowaniu zjawiska i ich wzajemne zależności dowodzą, iż pomoc humanitarna nie jest wyłącznie reakcją kryzysową, ale złożonym procesem, w którym prawo i etyka łączą się z procedurami operacyjnymi oraz różnorodnymi podmiotami wraz z ich kompetencjami i zasobami. Jej efektywność zależy w największym stopniu od jakości współpracy i umiejętności dostosowania działań do zmieniających się, w bardziej lub mniej przewidywalny sposób, uwarunkowań w dynamice kryzysu.

Podstawę dla realizacji pomocy humanitarnej stanowią przepisy prawa międzynarodowego, w tym Konwencje Genewskie i właściwe im protokoły dodatkowe, które regulują kwestie ochrony ofiar w czasie konfliktów zbrojnych. Uzupełniają je normy prawa dotyczące praw człowieka, a także regulacje ONZ i poszczególne państwa w drodze rezolucji, zobowiązań czy aktów prawa. Niezależnie od formy i skali interwencji każde działanie pomocowe powinno respektować kluczowe zasady świadczenia pomocy humanitarnej, mianowicie neutralności, bezstronności i niezależności, jak również kierować się regułami „mądrego pomagania”. Ich naruszenie mogłoby negatywnie wpłynąć na skuteczność wsparcia, podważyć zaufanie do organizacji i podmiotów je niosących, a nawet zagrozić bezpieczeństwu personelu humanitarnego.