Tekst w związku z zakończeniem I oficerskiego kursu pożarniczego w Centralnym Ośrodku Wyszkolenia Pożarniczego, które miało miejsce dnia 31 lipca 1939 r.
Rewolucja przemysłowa oraz dynamiczny rozwój społeczno-gospodarczy spowodowały, że zmienił się katalog zagrożeń pochodzących od działalności człowieka. Ludzie świadomi tych zagrożeń lub ucząc się na własnych błędach powoływali do życia organizacje, które zajmowały się szeroko pojętym ratownictwem jak np. Straż Ogniowa. Od XIX w. prężnie rozwijało się pożarnictwo w każdym z trzech zaborów. Po I Wojnie Światowej, w dniach 8-9 września 1921 r. odbył się pierwszy krajowy zjazd Straży Pożarnych RP. Delegaci na czele z inż. Józefem Tuliszkowskim zdawali sobie sprawę z faktu, że Straż Pożarna potrzebuje szkoły pożarniczej. Podczas zjazdu przyjęto uchwałę o powołaniu do życia ośrodka pożarniczego, jednak go nie utworzono. Powstał spór, w którą stronę zmierzać – ku profesjonalizacji ruchu strażackiego przy jego mniejszym zasięgu (szkoła pożarnicza), czy jego umasowieniu jako ruchu ochotniczego. Zwolennikiem drugiej opcji był prezes Bolesław Chomicz, który nie negował idei budowy szkoły, ale na zjeździe w 1924 r. opowiedział się za utworzeniem wydziału pożarniczego, w jednej z istniejących już szkół technicznych. Tuliszkowski natomiast opublikował broszurę pod nazwą „Szkoła pożarniczo-budowlana”. Zakładał, że będzie do dwuletnia szkoła, której program obejmie 1920 godzin teorii i 1920 godzin praktyki. Po latach batalii wygrała opcja Tuliszkowskiego. Miasto Stołeczne w latach 30 XX w. przekazało pod budowę Centralnego Ośrodka Wyszkolenia Pożarniczego (COWP) grunty na których wcześniej znajdowała się między innymi fabryka rękawiczek skórzanych Michała Grossego. Część Marymontu, gdzie obecnie znajduje się Akademia Pożarnicza nazywana była Grossowem.
Budynek w nurcie warszawskiego modernizmu zaprojektował arch. Jan Reda. Wmurowania aktu erekcyjnego dokonano 31 października 1937 r. i datę tę uważa się oficjalnie za rozpoczęcie budowy gmachu. Prace ruszyły natychmiast i posuwały się w szybkim tempie, a budynek w stanie surowym oddano już w niecały rok. Do wiosny 1938 r. powstał wielofunkcyjny, trójskrzydłowy budynek, składający się z dwóch bocznych skrzydeł wzdłuż ulic Słowackiego i Potockiej, wzbogaconą wycofaną dominantą w postaci wieży narożnej. Gmach powstał z wewnętrznych składek strażaków, dotacji skarbu państwa i PZU. Był to potężny budynek złożony z trzech części o 204 pomieszczeniach i dziewięciu bramach wyjazdowych. Pierwsze piętro zajmowały lokale biurowe, drugie piętro przeznaczono na sypialnie, jadalnie, czytelnie i sale szkolne. Na trzecim piętrze znajdowały się sale wykładowe, konferencyjne i pracownie. Czwarte i piąte piętro zajmowały pokoje dla uczestników kursów.
Pierwsza konferencja wykładowców odbyła się 17 lutego 1939 r. Celem konferencji było uzgodnienie programu kursu oraz omówienie kwestii związanych z jego realizowaniem. W konferencji wzięło udział 16 osób na ogólną liczbę 40 wykładowców. Konferencji przewodniczył Inspektor Naczelny Związku Straży Pożarnych RP Józef Milewski. Z programem kursu zapoznał zebranych Komendant Ośrodka insp. poż. dr Izydor Prokopp. Zakres programu obejmował wykłady z 16 przedmiotów zasadniczych oraz 10 ogólnych, ujętych w 72 tematy wykładowe oraz ćwiczenia i inne zajęcia praktyczne. Pierwszy kurs, na który przyjęto 37 osób trwał od 1 marca do 31 lipca 1939 roku, wszyscy jego uczestnicy ukończyli zajęcia w terminie. Kurs zakończono wcześniej, gdyż zdawano sobie sprawę z nadchodzącego konfliktu zbrojnego – II Wojny Światowej.
Zdjęcia: Narodowe Archiwum Cyfrowe, Przegląd Pożarniczy
